Ashpool

Bardzo ładne i wzruszające, super muzyka, końcówka fabularnie doklejona. Wady: Kiedy w otwarciu pokazujesz mi długo dwie planety, rozumiem, że akcja będzie się na nich toczyła, albo zobaczę coś, gdzie akcja się toczy (ten rozbity statek na ich tle). Tymczasem myślę o dwóch planetach i nagle jestem w jakiejś*rurze. Zdjęcie ukochanej - suchar. Ja wiem, że to trudno pokazać inaczej. Lepszy byłby, bo ja wiem, jakiś przedmiot bez gęby (bransoletka? kamyk nawet?) ... A tak naprawdę, jeśli patrzyłby na planetę długo i smutno, bez żadnego rekwizytu, a potem przeskoczyłbyś do kokpitu statku powietrznego z nią w podobnym układzie buzi byłoby wiadomo, o co chodzi. Leci powiadomić statek - dłużyzna. Napięcie w takich sekwencjach buduje się przez drobne niepowodzenia: coś po drodze nie chce się otworzyć, z czymś się szarpie, myślimy, że mu się nie uda - i udaje się, ale nagle zaskoczenie: wyszło inaczej, niż chciał. A u Ciebie leci przed siebie bez przeszkód i odpala race. Zbicie go przez złom z pokładu w przestrzeń jest największym chyba błędem. Taka wielka zmiana w dobrej fabule musi wynikać z czegoś, co bohater robi lub co zaniedbał, z jakiejś jego wady, błędnego przekonania, albo z dążenia do czegoś. U ciebie to jest głupi przypadek, akurat stał na drodze kawałka żelastwa. Gdyby spadł w przestrzeń próbując za daleko sięgnąć, aby strzelić za statkiem (pragnienie ratunku) i przez to poszedłby za daleko i spadł, miałbyś działającą historię. Te jego krzyki w tym momencie trochę śmieszne. Sekwencja z Gladiatora... no nie wiem. Chyba za łzawe i nic z tego nie wynika. Nie rozumiem, po co patrzą na końcu na te planety, co to ma oznaczać (poza powrotem do first image, który jednak nie ma znaczenia symbolicznego). Brak przemiany bohatera wcale nie jest wadą. To jest zarzut z kiepskiego podręcznika. W takim króciaku bohater wcale nie musi przechodzić przemiany, wystarczy zmiana, owszem, ale jego sytuacji, która nas czegoś uczy, niekoniecznie jego. Ale podobało mi się, nastrój, atmosfera, bardzo ładne obrazy.